Gisteren was het blauw en vandaag grijs. Wolken trekken over. Net als in haar hoofd. Haar leven is een waas geweest van zware woorden en waarschuwingen.

Vrijheid dat kende ze niet.  Elke zondag luisterde zij naar predikanten op de harde banken van de kerk. Maar niets dat gezegd werd raakte dat aan, wat er in haar ziel speelde.

Haar grote liefde was niet god. Al was zij misschien wel door god geschapen.

Ze had haar ontmoet op school. Op de gang. Een meisje met jongensachtige streken.

Ze had jongens wel leuk gevonden. Dat doet ze nog altijd. Maar haar grote liefde was altijd zij geweest die haar hart kon beroeren en zich niets van de grote wereld aantrok.

Zij was degene die haar had meegenomen uit die beklemming van benauwdheid en een uitgestippeld leven.

Samen dronken ze uit dezelfde fles wijn in het park, ze lachte en praten en de liefde die zich enkel stiekem in haar hart en hoofd nog hadden afgespeeld was een feit geworden.

Ze kende de regels uit de bijbel. Kende het woord van god en de heilige geest.

Dat wat ze kende was enkel dat wat zich afspeelde tussen christelijke muren en het huis van god.

De liefde die ze voor die bijzondere vrouw voelde was licht en oneindig onvervangbaar. Maar de gevolgen waren strijd in haar die als stenen op haar lijf drukte waarbij ze geen uitweg had gevoeld.

Ze wist niet wie ze was en had ineens begrepen dat ze dat nooit had geweten.

Ze was nooit iemand geweest. Haar leven had zich vormgegeven in de wetten en regels van het strenge geloof. Ze had geen ruimte gevoeld voor eigenheid of identiteit. Kleur bekennen was nooit een onderdeel van haar leven geweest.

Niet alleen de liefde speelde een rol. Maar haar hele zijn. Niets van al dat ze had gekend leek werkelijk bij haar te passen.

Een donker gevoel was langzaam bij haar binnengekropen en kleurde haar dagen zwart. Dat wat van haar gevraagd werd kon zij niet aan voldoen. Nooit niet.  Ze wilde Ambities die haar ouders voor haar hadden bedacht nastreven en het leven leiden zoals ze van haar ouders kende. Maar niets in haar binnenste leek het daar mee eens te zijn al had ze duizend maal gebeden van wel.